Looking for Oscar

While playing detectives and looking for a lost neighborhood cat named Oscar, I said to my six year old daughter, “Let’s make our own stories about what might have happened to Oscar. It will help us find him.”

“Great idea dad!”, the detective inside her was very excited!

“Okay I will go first,” I said, “I think Oscar must have headed towards the main road. There is a wild area on the other side of the road. We had once seen a rabbit there, remember? Oscar might have spotted a little rabbit from this side of the road. He must have been very hungry and wanted to attack the rabbit. Chasing the rabbit, he must have crossed the road to enter the wild forest area on the other side. At that point, he must have lost his way back home from the jungle...... What do you think?”

“Hmm dad,” she said, “This is possible but I think what happened was something like this. Oscar headed towards the main road. There is a wild area on the other side of the road.”

I thought she was just going to repeat my story to me. But I let her continue.

“Oscar was very curious and wanted to see what was inside that wild area,” she continued, “He was about to cross the main road, and that time, a car came from the left side so fast that he did not notice it. There was a rabbit inside the wild area on the other side of the road who saw that the car was going to run Oscar over. The rabbit jumped immediately to push Oscar and saved his life. Both of them crossed the road safely. They immediately became very good friends. They then entered the wild area and set out on their adventure together. Oscar was very happy in the forest where he met new friends that he did not even want to come back........What do you think dad? 

I smiled, “Your story is lot better than mine," I said, "This must be the story of lost Oscar. Let’s see if we can find him in that wild area.”

We searched for Oscar but could not spot the cat. He stayed lost. But on this little adventure with her, I found something that was long lost for me.

It was the child inside me......

Shantanu Kulkarni

माईस (राहून गेलेले) पत्र

प्रिय माईस,

शिर साष्टांग नमस्कार 

आज शुक्रवार दिनांक १५ ऑक्टोबर २०१०. तुला पत्र लिहायला घेतले खरे पण मायना लिहितानाच विचार काहीसे हरवल्यासारखे झाले. डोळ्यात पाणी आणून पत्र लिहायची खरे तर ही माझी पहिली वेळ नाही. अमेरिकेत आल्यावर प्रथम घरी पत्र लिहिताना असेच काहीसे झाले होते. त्यानंतर पत्रे जास्त लिहिली नाहीत. जी पत्रे मला आली ती तुझीच होती. मला तिकडून पत्र आलेले पाहून मी मित्रांना गमतीने सांगायचो की पुण्यात माझी एक ऐंशी वर्षाची मैत्रीण आहे ती मला प्रेम पत्र लिहित असते म्हणून!  तुझ्या अनेक पत्रांना उत्तर म्हणून इतक्या वर्षात तुला मी एकही पत्र लिहिले नाही म्हणून आज खूप चुकल्या सारखे वाटत आहे. एक अपराधीपणाची म्हण किंवा हातातून काहीतरी निसटल्याची आगंतुक भावना सकाळ पासून मनात घर करून आहे. "स्वदेस" चित्रपटातल्या मोहनला कावेरी अम्माची आठवण व्हावी तसे! मला माहिती आहे की तू हे वाचशील तर तुला नक्की समजेल. कारण तू जुन्यातली जुनी आणि नव्यातली नवी आज्जी आहेस.

"माई" या तुझ्या नावातच तुझ सगळ आज्जीपण भरलं आहे. आज्जीपणच नव्हे तर तुझी सगळी माया भरली आहे. नानांची माई, प्रकाश मामा,विलास मामा, आनंद मामा, आणि अरुणाची  माई, नातवंडांची आणि पत्वान्डांची माई. सगळ्यांची माई. 'हाय कमांड' माई. सगळ्यांना धरून चालणारी, सगळ्यांवर अतोनात प्रेम करणारी माई. हक्काची माई. हक्क गाजवणारी माई. महाभारतातल्या त्या महान पृथेसारखी, पत्नी, आई, अशा असंख्य नात्यामध्ये आदर्श स्त्री म्हणून शोभणारी प्रेमाची आणि ज्ञानाची चालती बोलती मूर्ती. तुझ्या लाडक्या जावई बापूंच्या शब्दातच सांगायचे झाले तर माई नावाचे विद्यापीठ!  

तुझ्या या  सगळ्या "माई" रूपांमध्ये मला खूप भावली ती "अरुणाची" माई. कारण त्या माईला मी जवळून पाहिले. आई-मुलीच्या नात्याच्या खूप पुढे जावून फुललेलं तुमचं मैत्रीचं नातं किती  स्वाभाविकरित्या सुंदर होतं! तुम्हा दोघीमधलं प्रेम, तू आईला तुझ्या खास "स्टाइल" मध्ये समजावून सांगितलेल्या संसारातील बारीक सारीक पण महत्वाच्या गोष्टी, तुमच्यातील न संपणारे छोटे छोटे वाद, रुसवे फुगवे, आणि कितीही झालं तरी शेवटी "हि माई म्हणजे ना" किंवा "काय ग्रेट बाई आहे हि माई " अशी आईची ठराविक छापातली ऐकू येणारी वाक्ये.  या सगळ्या गोष्टी फक्त एका नातवाच्या नव्हे तर एका सूक्ष्म निरीक्षकाच्या नजरेतून आम्ही तिन्ही भावंडांनी पाहिल्या आहेत, त्यांची मजा अनुभवली आहे. तुझ्यावर होणाऱ्या विनोदांवर खळखळून हसलो आहे. तुझ्याच पुण्याईच्या बळावर वाढलो आहे.   

आज पत्र लिहिताना मी वेढला गेलो आहे त्या आठवणींच्या असंख्य  लुकलुकणाऱ्या ताऱ्यांनी. माझ्या प्रत्येक इंडिया ट्रीपच्या पहिल्या दिवशी मला (आईच्या भाषेत "धडपडत") भेटायला येणारी माई मला आठवतीय. "म्हणा हो सतीशराव शनिवारवाडा," "अरे दादा म्हण चटकन ते गाणं," "विलास दे रे पोराच्या हातात काहीतरी, मी देते तुला नंतर," "आमची आरती फार हुशार हो,"  "अरुणा उगाच काहीतरी बोलू नकोस"  असे तुझे असंख्य डायलोग्स आज माझ्या कानाभोवती रुंजी घालत आहेत. दृष्ट काढताना तुझा होणारा चेहरा इतका स्पष्टपणे माझ्या डोळयासमोर आहे की आयुष्यात मला कसलीही भीती वाटली की मी लगेच तो चेहरा डोळ्यासमोर आणेन. मला खात्री आहे की कोणतीही वाईट गोष्ट कधीच माझ्या वाटेला जाणार  नाही. माई, लग्नानंतर तुला भेटायला आलो असता, तुझ्या थरथरणाऱ्या हातांचा झालेला स्पर्श आता देखील खूप जिवंत आहे आणि तुला आईसक्रीम खायला घालताना मला वाटलेलं समाधान आताही विलक्षण ताजं आहे. तुझ्या कौतुकाची सर अजूनही सरली नाहीये. मी विचार करतो आहे की तुला हे पत्र वाचून दाखवताना आईला किती मोठ्यानं बोलावं लागलं असतं.  गेली काही वर्षे, तुला ऐकू जावे म्हणून आम्हा सगळ्यांनाच मोठ्या आवाजात बोलावे लागले पण आता असं वाटतंय की ते तुला ऐकू येत नव्हते म्हणून नव्हे तर तुझ्या मोठेपणामुळे होते. तुझ्यासारख्या आयुष्याला जिंकलेल्या व्यक्तीपर्यंत पोहोचणे आमच्या सारख्यासाठी कठीणच! तुला आठवतंय माई, तुला भेटायला आल्यावर तू आम्हाला नानांच्या फोटोला नमस्कार करायला सांगायचीस. त्यामागचा कळवळा आम्हाला तेंव्हा जाणवेल जेंव्हा उद्या आमच्या पोरांना आम्ही तुझ्या फोटोला नमस्कार करायला सांगू.

माई तू मला तुझ्या पत्रांमधून भरपूर मार्गदर्शन केलेस. तुझी पत्रे  ओव्या, उदाहरणे, अलंकार यांनी भरभरून आली. त्यात कौतुक आणि आशीर्वाद तर होतेच पण त्याशिवाय सरलेला अनेक वर्षांचा भूतकाळ आणि येणारा अनेक  वर्षांचा भविष्यकाळ यांना जोडणारे अदृश्य धागे होते.  तुझ्या शब्दांमधले हे काळाला छेद देणारे वैशिष्ट्य हि कदाचित तुझ्या अपरमित भक्तीचीच देणगी असेल. तुझ्या ज्ञानोबा माउलींनी    म्हटल्याप्रमाणे "ऐसे जे मत्पर| उपासिती निरंतर| ध्यानमिषे घर | माझे झाले||," तू माउलीमय  झाली होतीस. "यालागी पांगुळा हेवा| नव्हे वायूसि पांडवा| तेवी देहवंता जीवा| अव्यक्ती गती||." आज व्यक्तिरुपाला त्यागून तू अव्यक्त स्वरुपात त्यांना भेटली असशील तेंव्हा त्यांना किती आनंद झाला असेल. "प्रेमाची पेटी| बांधली एकाचे पोटी| मग आणिले तटी| सायुज्याचिया||"  त्यांच्या या अभंगाची तुझ्या भेटीमधून पूर्तता झाली असेल. प्रेमाची जी पेटी त्यांनी तुला बांधली आणि तू आम्हाला बांधलीस तीच आम्ही पुढच्या पिढीला बांधू. माई आम्ही तुझी सगळी नातवंडे नेहमीच एकमेकांना धरून राहू.  

लिहिण्यासारखे खूप काही आहे पण हात थरथरत आहेत. मला प्रश्न पडला आहे जेवढे काही लिहिले त्या पत्रावर काय पत्ता टाकू? पण तसे पाहता त्याची चिंता नाही. मला विश्वास आहे की शब्दांची पाखरं न टाकलेला पत्तादेखील शोधून काढतील. माझ्या माई आज्जीची मायाच तशी आहे!

तुझा प्रिय नातू

शंतनू
नोव्हाटो, कॅलिफोर्निया, अमेरिका

पुरिया धनश्री

मित्रा,




तू गाणी पाठविल्यानंतर ती एक एक करून ऐकण्याचा श्रवणीय अनुभव घ्यायला सुरुवात केली. वेळ मिळेल तसे जवळ जवळ प्रत्येक गाणे दोनदा ऐकले. तिघिंच्याही आवाजबद्दल काय बोलावे? 'वाट एकाकी तमाची" मधल्या 'एकाकी' वर धरलेल्या सुराच्या एकटेपणाबद्दल खंत करत रहावे का पुढच्याच 'वद जाऊ कुणाला शरण" पदामधे 'शरण' वर सुरुवातीलाच केलेल्या अगतिक लयकारीला प्रतिसदात्मक दाद द्यावी? वाहवा येत गेली, एक निराळी मैफील अपनेआप जमत गेली. अजुनही चालूच आहे ती तशी. आणि तरी देखील 'पुरिया धनश्री' ऐकायचा मी राखून ठेवला होता. तसे त्याचे खास कारण देखील होते. लोकं गोष्टी का राखून ठेवतात? कर्णाने वैजयंती का राखून ठेवावी? सचिनने १०० का राखून ठेवावी? वसंतरावांनी मारवा का राखून ठेवावा? आमिर ने तलाश ..का? तू मला जेंव्हा सांगितलेस की पुरिया धनश्री च्या सुरांनी तुला जखडून ठेवले होते, भूतकाळ
त नेले होते. तो अनुभव त्या क्षणांच्या पातळीवर गेल्याशिवाय येणार नाही असे मला वाटले. 'सिंहगडावरचे ताक कुठेच मिळत नाही' असे आपण म्हणतो तेंव्हा त्यात ताकाचे कौतुक असतेच पण ते ताक खालुनच वर नेले असते ना? पण खरी चव येते ती सिंहगड चढून जाण्याची. शास्त्रीय संगीताचे तसेच आहे. भावनांचे डोंगर ओलांडून वरती पोहोचल्यावर सुरांचे ताक अमृत न वाटेल तरच नवल. आपल्याला हां अनुभव नवा नाही. १९१३ मधले पहाटे पाच वाजताचे "बाबुल मोरा" आठवते? अगदी काल परवाच तुला हा अनुभव परत आला. म्हणुनच अशा क्षणांची मी वाट बघत होतो. आता वाट बघुनही ते चटकन येतीलच असेही नाही. इंद्रियांचे हांडे घेवून महातीरावर जावे तर ही अबोल गंगा कुठल्याश्या खेड्यातून गावओढ्याला मिळालेली असते. नशीब नावाचा छोटा प्रकार हाच असतो. नाही तर स्मार्टी गणेशमूर्ती हाताने घडवताना आपण तिथे नसावे ह्यामागे काय सायंस? पण गमतीचा प्रकार म्हणजे असा योग लगेच आला. 'पुरिया धनश्री' निसटुन जाइल असे म्हणता म्हणता तो आला.



काल घरी गणपतीची सुन्दर आरास केली, पूजा झाली. मूर्ती सजली. मंत्र घुमले. संध्याकाळी वीस पंचवीस माणसे आरतीला आली. आरती अशी जोरदार झाली की बाप्पा खुश! नवीन चेहरे भेटले. ओळखी झाल्या. विनोद पसरले. एकुण "सगळे आले होते" कार्यक्रम झाला. एक एक जण 'उद्या भेटू' म्हणत चलता झाला. आणि कुणाला तरी भेटायचे म्हणून माझा रूममेट देखील योगायोगाने कुठेतरी गड़प झाला. अन्यथा गप्पा होतात. पण एकदम घरात शांतता झाली. मी दिवे बंद केले आणि आता फ़क्त गणपति समोरच्या समईचा प्रकाश. आणि रस्त्यावरचा नीरव! बाप्पाकड़े पाहीले तर डोळे खिळतील अस गोजिरे रुपडे दिसत होते आणि मला एकदम सुचलं! मी तुझा "पुरिया धनश्री" लावला. तिघिंची गाणी आवडली असली तरी मला असे वाटल होतं की तुझ्या शेजारच्या मुलीचं गाण थोड़ पुढ़ गेलं आहे. बाकीच्या दोघी सुरांवर हुकूमत गाजवत आहेत तर ती सुरांना आपलस करून गात आहे. म्हणून पुरिया धनश्री तिनच गायला असावा अशी इच्छा मनात आली. आणि जेंव्हा तिनच कोमल रिषभ लावला तेंव्हाच कळल की सिंहगडाचा पायथा आला आहे महाराजा!. नंतरची वीस मिनिटे मी कुठे होतो ते सांगण अवघड आहे मित्रा. निर्गुणातुन सगुणात आलेल्या त्या विघ्नहर्त्याच्या मोहक डोळ्यांची कमाल होती की 'पायलिया झनकार मोरी" च्या सुरांची ते माहित नाही. पण उदबत्तिचा धूर ज्या लयीने वर चालला होता त्याच लयीने सूर कानावर पडत होते. मग सुगंध कशाचा येत होता? अजुन खुप सुन्दर 'पुरिया धनश्री' असतील पण तुझी थाप कानावर येत होती ती इथेच. खुपच सुन्दर आवाज लागला आहे तिचा या गाण्यात. मी नुकताच हरवलो होतो आणि तिने तराणा चालू केला. का? थांब, थांब! ....



गाणं संपले आणि मी ईमेल लिहायला घेतली. रिप्लायवर क्लिक केलं आणि तुझा फ़ोन वाजला. आता काय म्हणावे याला? आत्ता रात्री एक वाजता तू मला का फोन करावास?



आज सकाळी गणपतीकड़े पाहताना तुझ कालचे वाक्य आठवले 'अरे काय सांगतोस, आय विल स्टार्ट बिलीविंग इन गॉड'



शन्त्या

Midpoint Crisis

 

 

Yesterday, I realized that I am over 30 years old now. Actually that was not the realization but only a starting point for the thought marathon. The realization simply followed. Based on statistical data, maths would tell me that life is almost HALF crossed. In other words, it is right time to ask the question, "Is the glass half empty or is it half full ?" Give it another 30 and I will be the food for scavengers (Remember Dead Poet's Society?).

 

The realization was nothing but questions; strong, sharp questions.  I almost have that much life left in me what I have already had. After I leave this place, what will people recount that I created? It does not necessarily mean what will people remember me for. There is a subtly huge difference between the two. Words from Shawshank Redemption "Brooks was here" do not mean "BROOKS was here!" They scream "Brooks WAS here," don't they? 

 

Why was Brooks here after all? Was he here for something specific? Am I here for something unique?, something that I want lives after me to cherish, inculcate, enjoy, savor, think about, laugh about, cry about, and/or enhance themselves with. Something that even though no one remembers, I will be happy about it staying back after me lingering in the vast unconquerable space of time. Have I thought about that something already? Probably I will create so much of  that something which I aleady have in my 30 years of life. 

 

Sometimes, Maths can get simple and dirty at the same time.

 

Are you with me so far? Lets say yes. Now that something may not be a thermal system designed to perfection. That something may not be 100%  SI engine improvement. That something may not be an enhanced diabetes drug. That something may not be a new APP designed for Iphone 100G. That something may not be James Bond type cars we modified with our technical repertoire.

 

Well, it could be that as well.

 

What, great people we know, would have liked themselves to be known for? What did they want the world to remember that they created? What would Newton have thought as the best thing he put in front of people? What about Einstein? What about Mozart? I believe that something, is what we, ourselves know inside, or should know if it has to exist. That something is we should be able to point to and say 'That is what I loved creating and I would be happy if you love it too, you young fella from 31st century.'

 

So far, so good? May be some disagreements here and there. Thats fine!

 

The point is if that something is words, have I penned some of them down so far? If that something is music, have I yet struck some of those heavenly chords? If it is paiting, have I ever surprised paper with my colors? Have I? Have you? Because, if we have not, then we should better be hurrying! And if it is not words or music or painting, for the sweet God of death, what is it then?

 

Or the concept of that something itself is simply a creation of colorful and yet helpless mind? 

Am I doing what I am here for? Because the sand is slipping without making much noise. The bastard clock is ticking...

 

Or is it just my heart?...

 

-Shantanu

Word of the Day

Sachin ["Sach" In]*
noun
1. One on the line of imagination and reality; A true myth: "I am not lying. It does exist, you know, its like Sachin"
2. Excellence manifested: "The statue was carved with such an excellence and perfection as if Sachin did it"
3. One who proves perfection is possible through practice and perseverance: "Ricky practiced hard for three consecutive weeks. He wanted to show he had Sachin in Him"
4. One who can score 100 100s in International Cricket: "Sachin Tendulkar joins impossible league!"
5. One who wants to be Sachin and believes he/she can be: "If you think and believe, there you are, you are Sachin!"
6. Yogi: "She does not think of mundane problems, she is Sachin I guess."
7. One who is the supreme but still humble: "Have you seen that tree on the Everest? By the virtue of its height and the weight of its thousand fruits, it stands there like Sachin."
8. One who is feared of being missed the most: "How can I think of my life without you my dear? You are Sachin of my life."

To sachin
verb (used with or without subject)
1. To ace; To surpass by huge margin: "My focus did not shift a bit, after all I had decided I wanted to sachin it"
2. To accept challenges each day: "Kids in that area have to sachin to survive, we should protect their rights"
3.To carry an unimaginable onus on one's shoulder: "Have you seen constellation Herculis? It looks like a man who is sachining the entire universe on its shoulder"
4. To pass extreme test of endurance and fatigue: "That engine has been running for ten hours at stretch. It seems it has been sachined."
5. To achieve impossible: "Dont try to find out value of one divided by zero. You will have to sachin it to find the damn value."

* The word Sachin has historical significance both in terms of its meaning and usage in English. Because of the strength and the power of the word to influence masses, the word can be used to inspire societies for success.

-Shantanu

नीलपक्षी

शुभ्र को-या कागदांवर मूक रेघा ओढतो
शब्द माझा या मनाला त्या मनाशी जोड़तो..

घेवूनी वेड्या स्मृतींना, ही अशी सुटते हवा..
वादळ|न्चे कर्ज मी मग वेदनांनी फेडतो..

का बरे आल्या अवेळी कल्पना दारी सुखाच्या
मी न देणे लागतो ना मी तयांना मागतो..

काय झाले, दूर गेले आप्त अन् परकीय सारे..

व्याप या माझ्या जगाचा का तरीही वाढतो?

नीलपक्षाच्या पिला मी पाहीले होते तुला
कोणते ते झाड़ होते मी कलंदर शोधतो.....

-शंतनू

नजरे करम फरमाओ...

http://www.youtube.com/watch?v=6JJagg082gs

आज जगजीतची खूप आठवण येत आहे...त्याचा 'दरबारी' आज सकाळपासून पाठ सोडतच नाहीये..त्याच्या गज़ला ऐकून रात्री रंगल्या पण आज कलंदर दिवसा जगणं मुश्किल करतोय..

"ये दौलत भी लेलो ये शोहरत भी लेलो " म्हणत जगजीतने बालपणीच्या त्या रम्य आठवणी ताज्या केल्या..डोळ्यात पाणी आणलं! "होशवालोंको खबर क्या बेखुदी क्या चीज है .." या त्याच्या शब्दांनी आम्हाला कोवळया वयात मोहिनी घातली.."चुपके चुपके रात दिन आसू बहाना याद है.." हे इतक्या वेळा ऐकलं कारण आमच्या संवेदनेला ते स्पर्श करून गेलं ...तिथे शब्दांचा पसारा नव्हता ...सुरांनी उचलून धरलेल्या त्या शब्दांचा फुलाच्या पाकळयांसारखा शिडकाव झाला...त्यांना कधी मोग-याचा गंध होता तर कधी रातराणीचा सुवास.."सबके नजरोमे हो साकी ये जरुरी है मगर, सबपे साकी की नजर हो ये जरुरी तो नहीं" या शब्दांची आर्तता आमची वाटली.."शेख करता तो है मस्जिदमे ख़ुदाके सजदे, उसके सजदोमे असर हो ये जरुरी तो नहीं" ही ओळ जेंव्हा आली तेंव्हा अंगावर आलेला काटा हा टाळयांचा गजर ऐकून आला की त्या ओळी मधली खिन्नता चटके देवून गेली म्हणून होता हे कळलेदेखील नाही.."कोई पास आया सवेरे सवेरे, मुझे आज़माया सवेरे सवेरे" हे ऐकून आम्ही भारावून गेलो.."कटी रात सारी मेरी मैकदेमे, ख़ुदा याद आया सवेरे" ही आम्हाला आमच्याच आयुष्याची कथा वाटली.. तिथे मी, मी उरलो नाही..जो रात्रभर मयखान्यात होता तो कोणी एक "मी" नव्हताच मुळी! भावनांचा डोलारा आम्ही सांभाळत असतानाच त्यानं "बाबुल मोरा नैहर छूटो जाय " गायलं ... आम्हाला सावरू दिलच नाही..आम्ही नशेतच राहिलो..आणि मग "ठुकराओ अब के प्यार करो मे नशेमे हु" या शब्दांनी नशा वाढतच गेली..आम्ही आयुष्यभर त्यातून बाहेर पड़णार नाही हयात वाद नाही..

हा 'दरबारी' इतका का त्रास देतोय? तो का इतका आवडला?..त्याचा "कोमल ग" वेड लावतोय का जगजीतचा वेगळ्या दुनियेतील आवाजच कारणीभूत आहे?.का ही हुरहुर म्हणजे तो दरबारी मित्रांबरोबर ऐकला होता त्या अविस्मरणीय अनुभूतीची निशाणी असावी? ....

मी खुप गाण ऐकलं आहे ...ऐकत राहीन..कोणतही गाणं ऐकताना मी कोणत्या दुनियेत जातो हे शोधायचा मी प्रयत्न करतो ... जगजीतचं गाणं ऐकतो तेंव्हा ती दुनिया, ते जग स्पष्ट होत नाही..तो फ़क्त भूतकाळ नाही..तिथे मी एकटा असतो..माझ्या संवेदना अस्पष्ट होतात....जाणिवा अबोध होतात.. अर्थ आणि अर्थातीत या सीमेवर मी उरतो..उदासीनता भरून राहते. मी त्या जगाचं शब्दात वर्णन करू शकत नाही..जेंव्हा तो गायला तेंव्हा तो माझ्या त्या जगताच वावरला होता का?..अर्थाला सुरांनी गुम्फत तो अर्थाच्या पलिकडे गेला तेंव्हा तीच दुनिया त्याला दिसली होती का? "लुटला गेलो तरीही सुर थोड़े राहीले...शब्द थोड़े दे मला अन् आज मजला गावू दे.." ही जाणीव त्याला शेवटचा "सा" लावला तेंव्हा झाली असेल का?...

आज त्याच्या दरबारीच्या सुरामध्ये ह्या प्रश्नांची उत्तर शोधायचा प्रयत्न केला आणि जाणवलं की त्या सुरांमध्ये हरवून जाताना हे प्रश्नच विरून गेले आहेत...

त्याच्या गाण्याच्या शैलीपेक्षा त्यानं गायलेलं हे थोड्या वेगळ्या शैलीच गाणं ...

जगजीत, तू या 'दरबारी' मध्ये घेतलेल्या ताना आणि आलाप यांनी आज मला पछाड़लय...म्हणून एकदा, या सुरांसाठी तरी, "नजरे करम फरमाओ, गौर करम बरसाओ.."

--शंतनू

५ नोव्हेम्बर, २०११